Torres del Pain(e)

Na het oversteken van de grens met Chili met een nóg strengere bagage controle (alle handbagage én ruimbagage uit de bus en door de scanner), zijn we neergestreken in Puerto Natales. Daar hebben we diezelfde avond nog het een en ander geregeld voor ons weekendje weg naar het natuurpark Torres del Paine. De naam van het park staat voor de 3 granieten toppen, die op torens lijken (torres betekent torens in het nederlands). Paine betekent blauw in een lokaal dialect, verwijzend naar de blauwe lucht die bij helder weer te zien is tussen de Torres. Spreek uit: torres del paj-ne, en niet torres del peen, zoals alle toeristen hier doen. Al hebben ze in zekere zin wel een punt, maar daar komen we later wel op.

In het midden dé Torres, je ziet er 2

Helaas was alle vaste accommodatie (de hotels en refugio’s, een soort van berghutten) al vol, dus er bleef alleen de optie tot kamperen over. Nu sjouwen wij een hoop mee, maar daar zitten geen kampeerspullen bij. Maar ook daarvoor was een oplossing: we konden alles huren en meenemen het park in. Dus wij gingen op pad met de volgende uitrusting: een tent, 2 slaapzakken, onze eigen lakenzakken, 2 slaapmatjes, kookgerei (pannen, gas, brander), eten voor 2 dagen en wat kleren. Al met al per persoon zo’n 12 kilo.

Op zaterdagochtend vertrokken we om 7 uur met de bus naar het park. Na de rit en het kopen van de tickets, reden we met de bus het park in en werden we afgezet midden in het park. De boot doorkruist het meer dat aan de zuidkant van het park ligt en vanaf deze boot heb je een prachtig uitzicht op de besneeuwde bergen, de meren, een waterval(letje) en de beboste heuvels. Echt een plaatje!

Na de boottocht startten we met onze hike. Het eerste deel was op zich al heel mooi, maar er was weinig begroeiing. Dit komt door een grote bosbrand in het park een paar jaar geleden. Een toerist is aangeklaagd voor deze brand, dus wij kregen bij het inschrijven in het park al tientallen waarschuwingen dat je nergens vuur mag maken. Daar staat een celstraf van 5-30 jaar op! Snap ik op zich wel als je ziet dat dit deel van het park echt vergaan is. Je loopt tussen de zwart-wit bomen en lage struiken, terwijl aan de andere kant het park wel mooi groen is. Gelukkig was onze route maar door een klein deel van dit verbrande bos en konden we snel genieten van het groen.

Na een hike van zo’n 6 uur, kwamen we aan bij één van de kampeerplekken. Gelukkig bleek het opzetten van onze tent vrij eenvoudig en konden we daarna gaan koken. Intussen was het al later op de avond en we waren best wel moe van een korte nacht ervoor en de hike, dus we zijn na het eten meteen gaan slapen. Althans, dat was de bedoeling… We zijn ongetwijfeld een beetje verwend geraakt de afgelopen jaren want kamperen hebben we al even niet meer gedaan en al helemaal niet op een heel dun matje (helpt niets tegen de stenen onder je tent...). Samen met de regen en wind, was het een korte nacht...

De volgende ochtend zijn we, nadat de regen was gestopt, opgestaan en hebben we ons kamp opgebroken, om weer verder te trekken. Deze dag begon met harde wind, best lastig op smalle paadjes met een zware backpack. Ik had af en toe moeite om niet van het pad te waaien. Maar het uitzicht en het zonnetje maakten alles goed!

Nu waren we in het mooiste gedeelte en dat was echt de moeite waard. We liepen over paden tussen het groen:

bruggetjes over rivieren vol met smeltwater, soms zelfs door een rivier met smeltwater (erg lekker voor vermoeide voeten de eerste 10 seconden):

over heuvels en steile beklimmingen:

en dat alles met het zicht op azuurblauwe meren, besneeuwde toppen van gletsjers:

en groene heuvels:

We hebben ontzettend genoten van deze dagen in het park! We zijn echter wel tot de conclusie gekomen dat onze lichamen niet gebouwd zijn voor dit soort meerdaagse hikes, want bij beiden speelden de heup-blessures op, waardoor we na 2 volle, mooie dagen in het park, hebben besloten terug te gaan. Toch een beetje Torres del Pain dus voor ons.... ;-) Maar niet voordat we hebben genoten van een heerlijke dikke hamburger!!