Aan het eind van ons Latijn(s avontuur)

We zijn alweer een aantal dagen thuis, maar jullie hebben nog 2 blogjes van ons tegoed. De eerste vind je hier…

50 uur nadat we Honduras hadden verlaten, waren we 3 landen en 1000 km verder. Hoe dat zo kwam, zullen wij je hier vertellen. Vanuit Copan in Honduras hadden we een shuttle om ons over de grens met Guatamala te brengen. Een paar uur later werden we in Guatemala aan de kant van de snelweg (doorgaande weg) afgezet.

De bus die we moesten hebben kwam vrij snel en zo waren we rond 18u in Rio Dulce. Dat is een dorpje in het zuidoosten van Guatemala, in de buurt van de Caribische kust. De volgende dag hebben we een boottocht gemaakt over de rivier. Eigenlijk is dit het dagelijkse vervoer daar, want het gebied bevat meer water dan verharde wegen, maar de ochtendboot staat erom bekend dat de kapitein een ommetje en een paar stops maakt langs een aantal mooie plekken aan de rivier. Zo kwamen we langs een kasteel, een mooie lagune met waterlelies (beetje Efteling-achtig) en stopten we bij een hot spring, waar zwavelrijk super heet water uit de berg zo het meer in stroomde.

Rond het middaguur kwamen we aan in Livingston, dat ligt bij de monding van de rivier en dus aan de kust. Bij aankomst in Livingston bleek dat er diezelfde middag nog een bootje naar Belize vertrok. We besloten dan maar meteen door te reizen. Na een lunch en het ophalen van de benodigde exit-stempels in het paspoort konden we gaan. Die stempels halen was nog een heel gedoe want de douane was dicht voor de lunch en zou pas een paar uur later weer opengaan. Dus wij terug naar de haven om te vertellen dat we geen stempel konden halen. Dan wordt er door de dame bij de haven een belletje gepleegd, komt er een rasta-man met ons mee naar de douane en wordt de douane-meneer uit zijn huis gehaald om te stempelen. Alles voor de klant zullen we maar zeggen :-)

Het bootje was erg klein en we voeren over open zee, tussen bijna alleen maar locals. Het leek net een Afrika-vluchtelingen bootje…. Maar gelukkig kwamen we veilig in Belize aan. Daar werd er weer gestempeld en hebben we snel nog wat geld gewisseld. Dankzij een heftige sprint met onze backpacks werd ook de laatste bus nog gehaald. Wederom in de chickenbus!

Met luide reggae- en gangsta-hiphop muziek was het zo gezellig, dat wij besloten maar helemaal tot het eindpunt mee te reizen. Dat was Belize-city, om 21u ’s avonds. Dat was al laat om ergens aan te komen (meestal zorgen we dat we voor het donker op de bestemming zijn), maar ook een klein probleem want er was die avond een concert van een populaire reggae-band en daardoor waren alle hotels uitverkocht. Na een lange rit om nog een bed te vinden en 3 keer ruzie met de taxichauffeur die voor elk ritje van hotel naar hotel weer een keer een hoog tarief vroeg, vonden we toch nog een plek om te slapen. Een aanslag op ons budget maar wel een nette kamer en daar waren we wel blij om, want we waren ook al een aantal hotels-per-uur met bijbehorende dames op de stoep gepasseerd. Die kamers slaan we toch liever over…. De dag daarna hebben we de bus naar Mexico gepakt en in de middag hadden we de laatste grensovergang (over land) van onze reis gehad.

In Mexico reisden we door naar Tulum, een leuk plaatsje in het zuiden van de Riviera Maya. We zijn daar een paar dagen gebleven, we hadden na 3 reisdagen achter elkaar wel wat tijd nodig om een beetje te acclimatiseren. We hebben daar ook de Maya-tempels bekeken, die liggen daar op een 12 meter hoge klif aan de oceaan, wat erg mooi is. Wel een contrast met de rust in Copan: deze site was goed gevuld met toeristen, en dan ook nog van een soort die maar half gekleed is of rondloopt in jurkjes waar wij een muskietennet van hebben ;-). Gelukkig liep de site tegen sluitingstijd leeg waardoor we nog wat mooie foto's konden nemen.

We hadden in Honduras al gehoord dat we in Mexico zeker moesten gaan duiken in cenotes. Cenotes zijn een soort ondergrondse rivieren, met openingen naar de openlucht. Het zuiden van Mexico staat bekend om dit fenomeen, er zijn er ruim 3000 op het Yucatan-schiereiland. Het woord komt van het Maya-woord ‘dzonot’, dat afgrond betekent. In deze regio zijn er geen bovengrondse rivieren. Het water sijpelt door de poreuze grond en vloeit via ondergrondse rivieren naar de zee. Op sommige plaatsen is het gesteente verweekt en ingezakt (een zinkgat), waarbij ondergrondse, met water gevulde holtes ontstaan, de cenotes. In de Mayaperiode werden de poelen gebruikt om mensenoffers te brengen.

Na wat onderzoek besloten we voor een dag waarin we 3 duiken zouden maken: 1 diepe (fijn dat we daarvoor ons certificaat hebben gehaald) en 2 gewone duiken. De diepe duik was het meest indrukwekkend: dit was een diep gat met kristalhelder water waar de invallende lichtstralen mooi in te zien waren. Op 15 meter diepte was er een overgang van zoet water naar zout water en vervolgens weer terug naar zoet water. Heel gek, je ziet dan opeens alles wazig/ blurry. En op 30 meter was er een soort wolk van waterstof-sulfide. Uit die wolk zag je een paar boomtakken komen, een beetje een spookachtig plaatje. De andere 2 duiken waren in de grot Dos Ojos. In die grot waren 2 routes uitgezet die we beide hebben gedaan. Deze duiken waren ondieper, maar in die duiken waren de gangen smaller en had je vaker rotsen boven je hoofd. Soms was het zo donker dat we onze zaklampen hard nodig hadden. Gelukkig voor ons hoefden er geen mensen te worden geofferd die dag en mochten wij na het duiken gewoon weer naar huis.

Na een paar dagen Tulum was het tijd voor het 2e officiële wereldwonder van onze reis: Chichén Itzá. Chichén Itzá was een belangrijke stad van de Maya´s. Chichén Itzá kwam pas in de 9e eeuw tot bloei, dit is relatief laat in de geschiedenis van het Mayarijk. Tot 1200 was Chichén Itzá bewoond. In deze stad staat onder andere de piramide van Kukulcán. Deze piramide is opgenomen in de werelderfgoedlijst van UNESCO. De piramide van Kukulcán is rond 800 door de Maya’s gebouwd over een oudere piramide heen. De tempel fungeert als kalender: op het moment dat de zon recht boven de evenaar staat, schijnt deze precies op één van de vlakken van de piramide. En het totale aantal treden is 365, net zoals het aantal dagen per jaar.

De laatste bestemming in Mexico was het eiland Cozumel. Dit eiland staat bekend om 2 aspecten: de mooie duiken die je er kunt maken en de hoeveelheid cruiseschepen die er aanleggen. Sterker nog, nergens leggen zoveel cruiseboten aan als bij dit eiland. En wat een boten zeg! Eén van deze schepen had zelfs een waterachtbaan op het dek….  We verbleven deze laatste dagen ook in een iets luxer hotel in het dorpje. Lekker met een zwembad, aan zee en met een enorm ontbijtbuffet :-)

En natuurlijk zijn we ook wezen duiken. Er wordt niets teveel gezegd: wat een mooie, rijke onderwaterwereld! Er staat wel een harde stroming, maar dat heeft als voordeel dat als je eenmaal beneden bent, je alleen maar hoeft te ‘hangen’ want de stroming brengt je vanzelf langs al dit moois! We hebben weer een hoop schildpadden gezien en heel veel andere mooie beestjes!

De laatste dag hebben we nog even geshopt: sommige kleren zijn na een half jaar reizen aan vervanging toe dus nog even goed ingeslagen ;-) En toen was het tijd om in het vliegtuig te stappen…

Het volgende blogje wordt voorlopig ook de laatste. Daarin kijken we terug op de hele reis.