León: adrenaline, kerken en lekkere koffie's

Vrijdagochtend 2 mei, de laatste maand is al ingegaan.... Wij vertrekken na 3 heerlijke weken met gemengde gevoelens uit Granada. De afgelopen dagen is ons 'reisschema', voor zover we dat nog hebben, vrijwel dagelijks aangepast (en dat gaat de komende dagen zo door). We hebben al zoveel moois bezocht en al zoveel geweldige dingen gedaan, dat het intussen moeilijk wordt om dit te overtreffen. Dit is lastig uit te leggen, want het klinkt een beetje verwend, maar we zijn af en toe ‘verzadigd’. We willen vooral nieuwe dingen blijven meemaken. Voor nu weten we dat we naar León gaan, de tweede koloniale stad van Nicaragua. Met een overstap in Managua zijn we er zo, en na wat zoeken vinden we ook een leuk hostel midden in de stad.

León blijkt bijna net zo'n mooie stad te zijn als Granada, en wat betreft kerken overtreft hij de voorgaande bestemming, in ieder geval in aantal.... We besteden de eerste dag met wat sightseeing, shopping en lekker eten! Oh ja, en voetbal kijken want ook hier worden alle wedstrijden van PSV live uitgezonden :-)

Iets waar men in León erg trots op is, is het zogenaamde 'vulkaan-boarden'. Uitgevonden door een stel lokale adrenaline-junkies en sindsdien hier een unieke activiteit in de wereld. Ongeveer 20km buiten León ligt een vulkaan met exclusief zwart vulkanisch gesteente: de 'Cerro Negro.' Ik heb mijn portie wel gehad met sandboarden in Namibië en voor deze activiteit de joker ingezet, dus Harm ging met een paar andere mafkezen uit de VS en Tasmanië deze sport uitproberen..

Deze ochtend bezoek ik de markt en een ander deel van de stad. Het is toch anders als je alleen door de stad loopt: een stuk minder gezellig, maar je maakt veel meer contact met de locals. Echt shoppen wil niet echt lukken, de verkopers hebben hier weer de gewoonte om vlak naast je te gaan staan en met elke stap die je zet, ook een stap te verzetten. Het is goed bedoeld denk ik, maar daar word ik een beetje kriegel van, dus dan ben ik snel weer weg. Met een lekkere frappucchino to go (die maken ze hier zóó lekker) kom ik terug bij het hostel om daar in de hangmat te wachten tot Harm terug is.

De tweede dag vertrekt Harm dus al vroeg op excursie. Tijdens de heenrit verandert de groene landelijke omgeving in een eentonig maanlandschap, met in het midden een 700m hoge askleurige-vulkaanpuist. Vervolgens volgt een winderige klim omhoog langs de achterkant van ongeveer een uurtje. Boven aangekomen een prachtig uitzicht over het gebied met nog diverse andere vulkaantoppen. Het contrast tussen deze ashoop en de groene omgeving is echt bizar. Wanneer je op de top een kuiltje graaft blijkt de aarde zo warm te zijn dat je er prima een maaltje in zou kunnen koken..

Maar helaas geen laatste avondmaal, er moet geraced worden! De boards zijn een stel houten planken met dwarslatten waarmee je je zittend schrap kunt zetten. M.b.v. een touw kun je gaan hangen waardoor de neus loskomt. Geheel ingepakt in overal, duikbril en handschoenen voorzichtig de rand over gegleden, blijkt de helling ongeveer 40% te zijn..!

Stoppen is haast onmogelijk net als sturen, dus alle ankers uit (voeten naast het board) om de snelheid te controleren. De steentjes knallen om je oren maar dat is op dat moment niet je grootste zorg. Op de helft stond onze gids met zijn snelheidsmeter waarna het nog wat steiler werd, gelukkig kon je daarna helemaal door glijden dus in het tweede gedeelte kun je wat meer risico nemen. Ik werd geklokt op 39km/h. Nou schijnt het record op 73km/h te liggen dus hier kon ik natuurlijk niet mee thuis komen..

Na alle steentjes uit je haar, oren en andere onverwachte plekken te hebben verwijderd, nogmaals de klim volbracht. Ditmaal beter gepositioneerd op het board, met als resultaat een prima run van 56km/h. Als een blije zwarte piet stapte ik van het board. Als je dan je duikbril af zet is het net of je twee weken op zonnig wintersport bent geweest (witte ogen + donker hoofd). Conclusie: beetje lijp, wel kicken, maar volgende keer gewoon weer in de sneeuw a.u.b.

De laatste dag in León bedenken we dat we eigenlijk veel zin hebben in strand en duiken. We besluiten dan om het volgende land El Salvador te laten voor wat het is en door te reizen naar de Bay Islands in Honduras. We regelen buskaartjes naar Tegucigalpa, de hoofdstad, zoeken een geschikt hotelletje en boeken vliegtickets naar Roatán, het eiland met de mooiste stranden en koraalriffen. Verder besteden we de middag met simultaan skypen met 2 mama's (Eindhoven en Berlicum hebben naar elkaar gezwaaid via Nicaragua) onder het genot van meesterlijke ijskoffies.

Om half 6 ' s ochtends worden we opgehaald door een taxi, die ons naar de panamericana weg brengt. Daar wachten we ongeveer een uur tot de tica-bus verschijnt. Die brengt ons naar Honduras. De grensovergang is relaxt, want de chauffeur handelt alle administratie af.

Vroeg in de middag zijn we dan in Tegucigalpa. Nadat we zijn ingecheckt in ons hotel, nemen we een taxi naar een mall. We zijn al wat gewend qua verkeer, maar deze keer gaat het mis. Onze taxi en de auto naast ons strijden om het vrije plekje in de rijbaan en schuren langs elkaar af zodat onze taxi uiteindelijk klem komt te zitten tussen de stoeprand en de auto ernaast. Zitten we dan, in één van de gevaarlijkste steden van onze reis aan de kant van de weg. Gelukkig is niemand gewond en bedenkt onze chauffeur na een kwartiertje dat hij een andere wagen voor ons regelt. Dat is er een die zijn APK al 20 jaar niet meer door zou komen, we hopen überhaupt dat hij het einde van de rit haalt. De hele voorruit is één grote ster, de wielen zijn niet goed uitgelijnd want we waggelen van links naar rechts en volgens mij doen alleen de eerste en tweede versnelling het. Wonder boven wonder komt deze wagen wél op de bestemming aan. In de mall eten we een hapje en slagen we voor wat nieuwe kleding. De volgende ochtend is het weer vroeg op: om 7u vliegen we, dus om 4.15 gaat de wekker. Op het vliegveld staan de paparazzi al klaar om deze reizigers live uit te zenden. We vliegen met een tussenstop naar Roatán. Daarover de volgende keer meer....