Racen in werelderfgoed

23 januari 2014 - Valparaíso, Chili

Het laatste stukje is al even geleden. Waar waren we gebleven? Oh ja, Torres del Paine, in het zuiden van Chili. Na onze trekking zijn we nóg iets zuidelijker gegaan, naar Punta Arenas. Vanaf daar zijn we in één keer doorgereisd naar Valparaiso, wat in het midden van Chili ligt.

Valparaiso is de grootste havenstad van Chili, maar heeft gelukkig zijn koloniale karakter weten te behouden, waardoor het een enorm mooie stad is. De stad ligt aan zee, op steile hellingen die in de rondte lopen. De stad heeft daarmee een beetje de vorm van een amfitheater, waardoor je overal op die hellingen een mooi uitzicht hebt op de hele stad, Daarnaast staan er veel gekleurde huisjes en andere mooie gebouwen.

De stad is tot werelderfgoed van UNESCO verklaard, wat betekent dat alles goed behouden blijft. Grappig detail wat wij in Valparaiso hoorden, is dat er onlangs een inspecteur van UNESCO is langs geweest om te checken of de stad nog steeds voldoet aan de vereisten. Deze was daar undercover en is hoog de heuvels ingegaan, wat niet zo’n veilig gebied is. Daar is toen zijn portemonnee gestolen. Later bleek uit de pasjes dat hij van UNESCO was. Niet zo’n goede reclame voor de stad dus!

We zijn een aantal dagen in Valparaiso geweest. Het is een erg relaxte stad, met mooie parken, gekleurde huizen, prachtige muurschilderingen, trolleybussen en leuke tandradbanen de helling op.

We hebben de stad zelf bezocht, de haven, een rondrit gemaakt over de heuvels en we zijn een dagje naar het strand geweest in Viña del Mar, dé plek waar Chilenen naar het strand gaan (drúk!!).

Wij wilden sowieso al naar Valparaiso, maar toen we hoorden dat de finish van de Dakar-rally daar plaats zou vinden, hebben we daar onze agenda op afgestemd. Op 18 januari was het zover. De echte finish was ergens in de duinen, maar daarna kwamen alle motoren, quads, auto’s en trucks naar de stad voor een rondrit en huldiging. Wij hadden een goed zicht op alle coureurs met hun wagens, net voor ze het podium op gingen.

Ook al ben ik niet heel geïnteresseerd in al dit ruige werk, ik vond het toch erg mooi om al die motoren te zien en ook de coureurs, die één voor één werden gehuldigd en blij waren dat ze de race hadden volbracht (meer dan de helft haalde Valparaiso niet).

En er waren zelfs dames bij, stoere chica's hoor!

In de avond vond de prijsuitreiking plaats, waarbij we Gerard de Rooij nog voorbij zagen komen.

Verder was het vooral een Chileens feestje, waarbij de nationale leus tientallen keren voorbij kwam: chi! chi! chi! le! le! le! viva! Chile! Terwijl de Dakar-race zelf internationaal is. Stel je voor dat wij bij een rit in Nederland van de Tour de France constant Hup Holland Hup zingen…. Nou ja, Harm zong op een gegeven moment ook hard mee (goed voor zijn Spaans zullen we maar zeggen). Het Spaans van Harm gaat trouwens hard vooruit: was het eerst nog “Harmos willos etenos”, nu kan hij een hoop volgen van wat er gezegd wordt en spreekt hij zelf ook al een aardig woordje Spaans. Alleen het Chileense dialect is erg lastig, ook voor mij hoor want een hoop woorden zijn anders dan in het Spaans uit Spanje.

Lekker zelf gekookt hapje in het hostel: aardappeltjes, zalm en salade