How low can you go?

Deel 1: en het antwoord is.... Ushuaia!

Buenos Aires was erg warm, maar ook erg relaxt dus we zijn blij dat we daar (over een maand) weer een tussenstop gepland hebben. Na een binnenlandse vlucht van ruim 4uur (dit land is laáááng!!) aangekomen in Ushuaia, of zoals ze hier ook wel zeggen “het einde van de wereld”, en ik moet zeggen zo voelt het ook wel een beetje. Ushuaia is officieel de zuidelijkste stad te wereld en ligt op het eiland Vuurland (deze naam verkregen doordat passerende schepen in de 15de eeuw op op weg naar Azië de kampvuren van de inheemse bevolking zagen). Het is tevens de uitvalsbasis voor tripjes naar de zuidpool! We hebben het even overwogen maar ‘t zou betekenen dat we de rest van de reis enkel blikvoedsel kunnen betalen ;-)

Ushuaia voelt als een Oostenrijks bergdorp; hoge besneeuwde bergtoppen, haardvuurtjes, berghutten, gletsjers, rivieren, bossen en zelfs een paar skipistes! Een welkome afwisseling in de reis al maakt de snijdende wind het soms wel erg koud (we zullen inmiddels wel verwend zijn). Een dagtocht door zeer mooie natuur (inclusief bomen die nagenoeg horizontaal groeien vanwege de snoeiharde & eeuwige zeewind) bracht ons naar het vertrekpunt voor Pinguin-eiland. Nou hadden we beiden al eens eerder pinguïns in het wild bezocht, echter hier leek het alsof je een persoonlijk bezoek bracht aan het pinguïn-hoofdkantoor, met al zijn bedrijvigheid: pinguïns onderweg (waggelend), pinguïns in de weer met de kroost, pinguïns in de duinen, pinguïns die relaxen op het strand, etc. etc. Het had de schijn van een mooie grap, dat zodra alle toeristen weg zijn ze allemaal hun driedelige pakje uittrekken en zelf ook gewoon naar huis gaan.. om de volgende dag weer voor nieuwe toeristen op te treden.

Nadat ik Suuz ervan heb kunnen weerhouden om er eentje mee te nemen, zijn we terug naar Ushuaia gegaan om een koningskrab te proeven. Normaal geen fan van krab maar dit restaurant maakte er echt een koningsmaaltje van. Een volgende ontmoeting met dit beest is hopelijk tijdens het duiken.. mooie beesten.

Het reizen in dit deel van Argentinië is ons wel een beetje tegengevallen. Ook hier is het hoogseizoen, wat betekent dat veel hostels, bussen en tours al dagen vooraf vol zitten. Dit betekent dat we veel moeten reserveren en plannen. Ben je niet op tijd, dan is de bus/het hotel/de dagtocht/etc al vol. Het eerste wat we vaak doen bij aankomst in een dorp, is kaarten kopen om er weer weg te kunnen komen.. Dit maakt het reizen verre van spontaan.

Wat ik ook wel grappig vond is dat Lonely Planet boeken in Argentinië niet verkocht worden, omdat men nog steeds niet accepteert dat de Falklandeilanden tot Groot Brittannië behoren. Op de Argentijnse landkaarten heten ze de “Malvinas” eilanden.. prachtig eigenwijs haha.

Grenzen oversteken is ook een ervaring.. Het meenemen van die pinguïn was ongetwijfeld makkelijker dan het meenemen van een appel of tomaat. Chili is helemaal panisch van al de biologische producten van Argentinië, en vice versa. Heeft te maken met de bestrijding van ziektes die de oogst of het vee kunnen treffen. M.n. bij de grens met Chili moest alle bagage door scanners, snuffelhonden door de bus, je moet een eed afleggen, en dan zijn er nog steeds mensen die het niet snapten (een stel Israëliërs moest 200Euro boete aftikken voor het proberen meenemen van tomaten).

Wat me ook opviel is de omgang tussen Argentijnen en Brazilianen, het botert niet helemaal.. De Argentijnen klagen vooral dat Brazilië niet veilig is. Voor de Brazilianen is er een soort van ‘zoete wraak’. Jarenlang was Argentinië het rijke welvarende land, en Brazilië het arme buurland. De doorsnee Argentijn had kennelijk last van superioriteitsgevoelens, men wordt in ieder geval als arrogant bestempeld in Brazilië. Nu Brazilië het als “emerging” (BRIC)-natie enórm goed doet, en Argentinië haar financiële ineenstorting (van 2002) nooit te boven is gekomen, zijn de rollen compleet omgedraaid. En dat laten de Brazilianen dus weten ook aan hun zuiderburen.. (karma is a bitch zullen we maar zeggen).

Deel 2: ice ice baby! (dum dum dum dududumdum...)

El Calafate ligt een stuk noordelijker dan Ushuaia, maar nog steeds in het zuiden van Argentinië. Dit gebied heet Patagonië. El Calafate is één van de meest toeristische plekken, dat komt doordat het dé gateway is naar de gletsjer Perito Moreno. Het is niet de enige gletsjer in het gebied: het “Campo de hielos Patagonicos” bestaat uit 2 grote ijsvlaktes met daarin 48 gletsjers. Omdat het gebied niet erg begaanbaar is, maar wel het grensgebied tussen Chili en Argentinië beslaat, hebben deze 2 landen een overeenkomst opgesteld om de grens niet te bepalen.

De Perito Moreno gletsjer is 35 km lang, 5 km breed en 60 meter hoog. Deze gletsjer is, in tegenstelling tot de meeste, stabiel in grootte. Hij groeit ongeveer 2 meter per dag, wat zorgt voor veel druk op het ijs. Die druk zorgt ervoor dat er regelmatig grote stukken van het ijs afbreken, die dan weer in het meer vallen. Het mooie is dat het einde van de gletsjer vlakbij een landtong ligt, waardoor je vanaf daar een prachtig uitzicht hebt op de gletsjer zelf en waarom het uitstekend geschikt is voor een bezoekje.

We kwamen na een lange busrit midden in de nacht aan in El Calafate. Gelukkig lag ons hostel vlakbij het busstation en konden we zo ons bed induiken. Dit bed is overigens wat meer basic dan we tot nu toe hebben gehad: we hebben besloten een slaapzaal te boeken, omdat het zuiden een stuk prijziger dan vooraf gebudgetteerd. Je merkt dat het hoogseizoen is en dat de prijzen hier de afgelopen jaren een vlucht hebben genomen: zelfs de prijzen van onze Lonely Planet van begin 2013 kloppen al niet meer: tel er maar gerust 50 tot 100% bij op (entree NP Perito Moreno is van 100 pesos begin 2013 naar 130 pesos nu gegaan, bus ernaartoe van 120 naar 200 pesos). Daar hadden we niet helemaal op gerekend, dus we letten wat meer op en koken bv ook regelmatig zelf een hapje, wat ook wel weer leuk is. En niet eens zozeer om budget-redenen, heb ik geheel in de Van Loosbroek-traditie, de avond voor ons gletsjer-bezoek broodjes met kluts-ei gebakken (was heerlijk de volgende dag!) ;-)

Maar goed, de gletsjer dus. Na een eerste dag bijkomen van een lange reisdag, het regelen van vervoer naar de volgende bestemming en het verkennen van het toeristische maar toch gezellige dorpje, zijn we op de 2e dag in El Calafate naar de gletsjer gegaan. We wilden de gletsjer graag van dichtbij zien, dus we hebben ons laten afzetten in de haven, vanwaar we een boottocht hebben gemaakt naar de gletsjer toe. Erg indrukwekkend!! Daarna zijn we naar het deel gegaan dat tegenover de gletsjer ligt. Daar is een netwerk van platformen aangelegd, met elkaar verbonden door trappen en paden. Zo kun je de gletsjer over een deel van de breedte bekijken. Overal hoor je het ijs kraken en af en toe breekt er een stuk ijs af, dat vervolgens in het meer ploft. Dat geeft echt een enorm gebulder!! Dit is tevens het verslavende eraan: je wilt je bijna niet omdraaien, omdat precies dán wel eens een groot stuk ijs zou kunnen afbreken en dat wil je niet missen!!

Het was overigens goed dat wij onze thermo-kleding hadden aangetrokken, want je voelt de kou van het ijs erg goed en ook hier is de ijzige wind aanwezig om het geheel nog wat frisser te maken. Maar met zo’n uitzicht en af en toe een zonnetje dat doorbreekt en de boel prachtig verlicht, hoor je ons niet klagen hoor!! Echt een unieke ervaring!

Die avond hebben we nog een lekkere Argentijnse biefstuk gegeten, want de dag erop stond het vertrek naar Chili op het programma.