Tonny en René gaan "tranquilo"...

Jort, bedankt voor je leuke gastblog. We nemen het stokje van je over voor de volgende gastblog want onze reizigers hebben het te druk met genieten en bekijken ;-) , dus moeten de gasten het thuisfront op de hoogte houden. Deze gastblog is dan ook van de moeder en broer van Harm.

Zuid- en Midden Amerikaanse landen hebben andere gewoonten. Men hecht wat minder waarde aan punctualiteit en woorden als “mañana” ("dat komt morgen wel") of “tranquilo” ("rustig aan") hoort men regelmatig. Als wij het hectische en drukke leven in Nederland achter ons laten om een bezoekje te brengen aan Panama en aan onze twee wereldreizigers, moeten we dan ook niet raar staan te kijken dat ze nog niet in Panama-stad zijn gearriveerd. Ze zijn al aardig ingeburgerd.

Het kost je 11 uur vliegen, maar dan ben je wel in het....hectische en drukke Panama-stad. De taxichauffeur die ons uiteindelijk naar het appartement brengt, begaat in korte tijd 4 of 5 serieuze verkeersovertredingen. Althans in Nederland zou dat zo geweest zijn, hier schijnt alles te kunnen, tot zelfs stilstaan op de snelweg (nee, er was geen file). Een paar keer toeteren maakt duidelijk dat je wat van plan bent. De rest moet dan maar even opletten. Alleen toetert hier iedereen. Gelukkig overleven we de rit want er staan ons nog twee fantastische weken te wachten.

Enkele uurtjes na ons arriveren de reizigers, zwaar bepakt, ook. Beide goed gebruind, wat aangeeft dat ze er al flink van hebben genoten. Harm kan al voor de gemiddelde Panamees doorgaan. Geweldig, wat een verhalen, wat een foto's en wat een prachtige reis hebben ze al gemaakt.

Door onze jetlag pikken we de eerste dagen enkele fantastische zonsopkomsten in Panama-stad mee vanaf het balkon op de 11e verdieping.

Het zal nog bijna een week duren voordat we het plaatselijke en rustige (tranquilo) tijdschema van Harm en Suzanne hebben opgepikt. Nou ja, volgens hen waarschijnlijk niet, want tot op de laatste dag worden we nog tot een “tranquilo”-tempo gemaand.

De eerste dagen staan in het teken van Panama-stad. We bezoeken de oude stad (Casco Viejo), de vismarkt en de winkelstraatjes. Er wordt hier enorm gerenoveerd (en dat is nodig ook).

De prachtig herstelde huizen staan zij-aan-zij met enorme bouwvallen die als je ernaar kijkt al bijna uit elkaar vallen. Wat een contrast met de nieuwe stad. Overal hoogbouw met druk verkeer.

Uiteraard kan het Panama- kanaal niet ontbreken op het programma. Leuk om van dichtbij te zien hoe de enorme zeeschepen met slechts enkele centimeters speling door de sluis worden getrokken. En grappig dat ons pa hier ruim 50 jaar geleden al eens met een schip doorheen is gekomen.

De flat waarin wij verblijven is 25 verdiepingen hoog en met nog enkele trappen blijken we vervolgens zomaar het dak te kunnen opstappen. Geweldig wat een uitzicht hier. Er staan flats bij die nog zeker 2 keer zo hoog zijn. De zonsondergang tussen de flats door is prachtig. Met een laatste uitzicht over de stad vanaf ons dakterras besluiten we ons bezoek aan Panama-stad.

We gaan verder met de bus naar El Valle de Anton. Een busrit in Panama is al een belevenis op zich. Regel 1: de bus kan altijd voller. Regel 2: Er kan nog meer bij! Hoewel de gemiddelde Panamees er een “tranquilo” levensstijl op nahoudt, wordt hij in het verkeer toch erg haastig en ongeduldig. Met de radio op 10 scheuren ze al toeterend door het verkeer. Daarbij geldt absoluut het recht van de sterkste.

El Valle is een leuk plaatsje midden in de krater van een vulkaan. Gelukkig is de vulkaan niet meer in functie!!! Grappig is wel dat je rondom het dorp een hoop bergen ziet, wat feitelijk de rand van de krater is.

En dan is het donderdag 13 maart...FEEST. Zowel Ma als Harm zijn jarig! Als ze de kamerdeur openen hangt het al vol met ballonnen en slingers. Na de felicitaties en de vele cadeaus volgt een heerlijk ontbijt met taart en kaarsjes.

In El Valle gaan we op sportief! Met gehuurde fietsen bezoeken we een riviertje, waar we na het nodige klim- en klauterwerk, bij een waterval uitkomen. Daarna nog eens bergop naar een natuurpark met nog een waterval en enkele fantastische oude bomen. De natuur is hier sowieso geweldig. Het avondeten was dit keer in ons Anton Valley hotel, waar de kok goed zijn best had gedaan op een feestelijke maaltijd. Met een goed glas wijn hebben we de dag afgesloten.

Vervolgens naar Fortuna National Park. Eigenlijke doel was de Lost and Found Lodge, maar deze was vol. Daar zouden we de dag erna naartoe gaan. Achteraf helemaal niet erg, want het Roots hostel waar we terechtkwamen was de moeite waard. Een oud vrouwtje runde de zaak. Ze had haar hoofdverblijf uitgebreid met 5 slaapkamers en zeker 30 slaapplekken gemaakt van bamboe. Helaas was er even geen water….. en dus ook geen douche…….. en na 8 uur bussen ben je daar eigenlijk wel aan toe. Na de heerlijke zelf gebakken pannenkoeken snel het (harde) bed opgezocht.

De volgende dag besluiten we naar Cune's Coffee Farm te wandelen. We ontmoeten een man van halverwege de 60 die ons heeft rondgeleid op zijn ecologische boerderij.

Na een heerlijk fruitontbijt en een goede lunch hebben we er het hele proces van koffieboon tot koffie mogen beleven. Tussendoor nog rietsuiker geperst en geproefd, gewandeld tussen de bananenbomen, sinaasappelbomen, limoenen en van alles meer wat hier toch echt beter smaakt dan in Europa...  Mmm, goed wonen hier op de berg.

Daarna door naar weer back to basic locatie: de Lost And Found Lodge. Dit is een echt backpackers hostel midden in de jungle. Vanaf de weg was het nog zeker 30 minuten flink klimmen. Na ons slaapplekje te hebben ingericht met een muskietennet zijn we aangeschoven bij het diner. Er waren hier alleen maar jongeren met rugzak....op één na...en die had een koffer!!

Zondag 16 maart, de wekker gezet om pa in Nederland te kunnen feliciteren met zijn verjaardag. Het zag er gezellig uit daar in Berlicum. Daarna: jungle tocht. Gewapend met een stok zijn we het steile pad naar boven opgeklauterd. Prachtige bomen, veel mooie bloemen en planten. Uiteindelijk bereiken we een magnifieke boom: de beard tree. Die kun je niet beschrijven… die moet je zien. Veel mooie bomen en planten volgen nog.

Vervolgens naar Bocas del Toro. Een prachtige eilandengroep voor de kust van Panama in de Atlantische oceaan. We starten maar eens in een barretje met uitzicht over de haven en enkele eilandjes in de verte onder het genot van goede tapas en een lekker potje bier. Dat bevalt goed!

De volgende dag willen we die witte bounty-stranden met palmbomen ook wel eens zien. Het is wel een stukje fietsen. Nou dat hebben we geweten. Het was niet alleen een stukje, maar ook flink omhoog over tientallen heuvels. Met dik dertig graden en geen versnelling op de fiets is dat een aardige beproeving. Geen wonder dat we dit geen andere toeristen zien doen! Maar: we zien nu wel de boom waar Tarzan zijn eerste vluchtjes aan de liaan heeft gemaakt.

Als we eindelijk de zee zien is daar de beloning. Wat is het hier mooi! We hebben inmiddels goed honger, dus een lunch op het strand is erg aanlokkelijk. Helaas was de restauranteigenaar ook bekend met de term tranquilo. Uiteindelijk ging de krab en roodbaars er dan ook goed in. Daarna snorkelen in de helderblauwe zee. Mooi gekleurde vissen komen voorbij. En dan....een rog. Prachtig mooi hoe deze vis door het water zweeft. We proberen hem te volgen. Leuk, maar als onze zeebewoner het zat is, geeft hij extra gas en gaat er vandoor.

Als afsluiting krijgen we nog een prachtige zonsondergang.

De laatste dagen in Panama vermaken we ons met dolfijnen spotten, lekker eten, snorkelen, stukje varen, in de golven spelen, weer een stukje varen, nog eens lekker eten (en drinken) en souvenirtjes kopen. We beginnen inmiddels een beetje te begrijpen hoe Harm en Suzanne dit allemaal moeten doormaken. Met een goede fles wijn sluiten we de vakantie in stijl af. Daarna afscheid nemen van Harm en Suuz. Het valt hen zichtbaar zwaar om afscheid van ons te nemen. Het was ook zo gezellig :-) . Maar dat geldt ook voor ons. Uiteraard willen we ook weer graag naar het thuisfront ook al is het hier nog zo mooi.

Harm en Suuz, bedankt voor alle gezelligheid goede (en slechte) grappen en de Spaanse taal (dat laatste heeft ons van menig verkeerde menu keuze behoed). Geniet van de komende maanden want zoals jullie ze beleven vliegen ze voorbij.

Groetjes,

Tonny (moeder van Harm)

René (broer van Harm)